25: Η επόμενη μέρα

Η χθεσινή μέρα ξεκίνησε κάπως έτσι. “Χρόνια Πολλά Κολόγερε!”, μου ευχήθηκε η Sister πριν φύγω για τη δουλεία, χωρίς να κάνει τον κόπο να σηκωθεί από το κρεβάτι…

Σαν καλό παιδί, πέρασα από ένα ζαχαροπλαστείο πριν φτάσω στο γραφείο για τα καθιερωμένα γλυκά… Μετά τα κεράσματα και τις ευχές η μέρα κύλησε ήρεμα,… ύποπτα ήρεμα! Υπήρχε αρκετή δουλειά που έπρεπε να γίνει και η αλήθεια είναι ότι κατά περίεργο τρόπο είχα πολύ όρεξη για δουλειά, αν και γενικά δεν ήμουν στα καλύτερα μου! “Τι θα γίνει δεν θα πας σπίτι σου σήμερα!”[1] μου λέει σε ανύποπτο χρόνο ο Παναγής. Κόντευε 7 το απόγευμα και δεν έλεγα να ξεκουμπιστώ… Κάπου εκεί γύρω αποφάσισα να την κάνω,… “θα συνεχίσω σπίτι” σκέφτηκα, είχαν χαλάσει και τα κλιματιστικά και δεν παλευόταν η ζέστη. Ξεκίνησα λοιπόν με την Ελένη την κλασική διαδρομή για κέντρο, όπου θα παίρναμε το μετρό να πάμε σπίτια μας. Το λεωφορείο έβραζε, οπότε κάποια στιγμή η Ελένη βγάζει από την τσάντα της ένα Α4 με έναν χάρτη τυπωμένο από το driveme[2] για να κάνει αέρα. Αν και γνωστός περίεργος, είπα να είμαι διακριτικός και δεν ρώτησα τίποτα. Μετά από λίγα λεπτά ο χάρτης είχε αντικατασταθεί με ένα σαφώς μικρότερο (και λιγότερο efficient) διαφημιστικό φυλλάδιο[3].

Καμιά ώρα αργότερα έφτασα σπίτι και βρήκα την Sister και την Ξαδέρφη να με κοιτάνε περίεργα χαμογελαστά[4]… Το πρώτο που πρόσεξα ήταν ότι έλειπε το ποδήλατο από τη συνηθισμένη θέση του μπροστά στο γραφείο και μια ελαφριά μυρωδιά απορρυπαντικού στο χώρο. Λες λέω,… και κοιτάζω διακριτικά στο διάδρομο πίσω μου. Μπα! Μπαίνοντας πιο μέσα, η πρώτη έκπληξη είχε έρθει, είχα καινούργια καρέκλα! “Προεδρική”! Μια αγορά που σκεφτόμουν εδώ και καιρό, την βρήκα τυλιγμένη με κορδέλες μπροστά στο γραφείο μου… Μετά βγήκαν και τα υπόλοιπα δώρα, μια τιρκουάζ μπλουζίτσα για να κρύβει τα χρόνια μου μια στρατιωτική βερμούδα (αυτό γιατί μου το θυμίσατε πάλι;)

Σαν γνωστός στριμμένος, μετά τα χρόνια πολλά κλπ,… λέω “Θα κοιταζόμαστε τώρα! Έχουμε και μάθημα!”. Η ξαδέρφη έδινε ECDL σήμερα, οπότε έπρεπε να κάνουμε ένα μάθημα χθες για τις τελευταίες απορίες[5]. “Ok, θα κάνω ένα test Excel, κάνε εσύ κανένα μπάνιο[6] να ξεκουραστείς και τα βλέπουμε μαζί μετά”, είπε η ξαδέρφη. Έτσι κι έγινε! Κάναμε το μάθημα, απορίες πολλές δεν υπήρχαν, οπότε μετά από καμιά ώρα τελειώσαμε (το υπόμεινε και αυτό!). Μετά από λίγο ήρθε και ο Νίκος, ο αρραβωνιαστικός της ξαδέρφης για να την πάρει να βγούνε. Κάπου εκεί πετιέται η ιδέα “Για κανένα φαγητό θα πάμε! Δεν έρχεστε και εσείς να πάμε για καμιά πίτσα!”[7]. Παραδόξως συμφώνησε και η Sister, η οποία τρέφετε κυρίως με σουβλάκια και πρέπει συνήθως να την παρακαλάω για να παραγγείλουμε πίτσα στο σπίτι[8]. Η Sister ξεκίνησε να ετοιμάζεται, κάτι που κράτησε καμιά ώρα[9], πράγμα όχι ασυνήθιστο! Αν και με είχε πιάσει μια γενική σπαρίλα και είχα προγραμματίσει το βράδυ μου μπροστά στο pc αποφάσισα να πάω. Βαριόμουν να μαγειρέψω, οπότε κάτι θα έτρωγα απ’ έξω ούτως ή άλλως! Με τα πολλά με πείθουν να φορέσω και την καινούργια μου τιρκουάζ μπλούζα και να “μην πάω σαν λέτσος”[10]…

Μπαίνουμε οι τέσσερις μας στο αμάξι, και μετά από κανά τέταρτο φτάνουμε σε μια άκυρη πλατεία στη Ν.Σμύρνη, από την οποία δεν είχα ξαναπεράσει, αν και γενικά ήξερα την περιοχή. Βγαίνουμε από το αμάξι και κατευθυνόμαστε σε μια γωνιακή πιτσαρία που είχε καλές συστάσεις. Αφού παίρνω την στροφή κάνοντας έναν ελιγμό για να αποφύγω έναν πατέρα με ένα πιτσιρίκι αγκαλιά, σηκώνω το κεφάλι και βλέπω ένα μακρόστενο τραπέζι με καμιά εικοσαριά φίλους και μια τούρτα στη μέση να με περιμένει!!!

“Να ζήσεις Αντώνη (σε πολλές παραλλαγές) και Χρόνια Πολλά…κλπ,κλπ”…Μετά το πρώτο shock, κατάφερα να σβήσω τα κεράκια. Ομολογώ πως δεν είχα καταλάβει μέχρι εκείνη τη στιγμή τίποτα! Δεν την είχα ξαναπατήσει έτσι! Ακολούθησαν οι ευχές και τα δώρα, ένα iPod Shuffle (πολύ καλό, ευχαριστώ πάρα πολύ!!!) και ένα άρωμα (όλο υπονοούμενα -βλέπε 6- είστε)! Η πίτσα και τα λοιπά εδέσματα ήταν πολύ καλά, ήπια και μερικές μπύρες για να συνέλθω και η βραδιά κύλησε πολύ ωραία! Οι συζητήσεις ήταν ποικίλου περιεχομένου και παρασκήνιο για το πως μου τη φέρανε!

Παρασκήνιο

Η τεχνολογία με είχε προδώσει! Η Sister είχε χρησιμοποιήσει το κινητό μου, τον υπολογιστή μου και το Skype account μου και είχε μαζέψει όσους φίλους κατάφερε να βρει. Είχε πάρει την εκδίκηση της με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που της την είχα φέρει και εγώ πριν μερικούς μήνες! Εδώ και 2-3 μέρες είχε οργανωθεί ολόκληρη πλεκτάνη στην πλάτη μου και δεν είχα πάρει μυρωδιά. Τα πληκτρολόγια στο γραφείο είχαν πάρει φωτιά αλλά όχι για τους λόγους που νόμιζα… μυστικές συνεννοήσεις λάμβαναν χώρα σε chat rooms και mail threads! Κάθε φορά που έβγαινα έξω για κανένα τσιγάρο διάφορα δώρα κάναν βόλτα στους διαδρόμους… Το αστείο είναι ότι παρά τα διάφορα hints που είχα μέσα στην ημέρα(1-10), πάλι δεν ψηλιάστικα τίποτα… Anyway, μου τη φέρατε αυτή τη φορά,… αλλά επειδή έχω και εγώ τεχνογνωσία στο αντικείμενο να προσέχετε από εδώ και πέρα 😀

Σας ευχαριστώ όλους! Ειλικρινά ήταν τα καλύτερα γενέθλια της ζωής μου και η αμηχανία που ακολούθησε την έκπληξη ήταν το καλύτερο δώρο!

ΠΣΣ. Δεν συνηθίζω να κάνω προσωπικά post, ούτε τόσο μακροσκελή, αλλά αυτό το οφείλω, με σειρά εμπλοκής (τουλάχιστον όπως μου τα είπαν) στους: Sister(aka Λένα), Ξαδέρφη(aka Βάσω), Nίκο, Αποστόλη, Ξάδερφο(aka Κώστας), Λένια, Ξαδέρφη Ηρώ, Μάκη, Αποστόλη, Παναγή, Ελένη, Ανδρέα, Μάκη, Σπύρο, Κορίνα, Φόντα, Ζάχο… Ελπίζω να μην ξέχασα κανέναν. Αναφέρω μόνο όσους κατάφεραν να έρθουν, αλλά ευχαριστώ και όσους δεν τα κατάφεραν και ήταν στο κόλπο. Η σειρά δεν πρόκειται να κάνει compile σωστά αλλά έκανα ότι μπορούσα…

ΠΣΣ2. Θα σας στείλω mail με το link για τις φωτογραφίες (δεν θέλω να τις βγάλω χύμα, γιατί δεν ξέρω αν συμφωνούν όλοι και γενικά δεν μ’αρεσει σαν ιδέα). Πάντως θα το θυμάμαι σίγουρα και χωρίς αυτές…

ΠΣΣ3. Περιμένω σχόλια με περισσότερο παρασκήνιο…